روزی امام حسین علیه السلام درباره پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله از پدرشان پرسیدند. امام علی علیه السلام نیز که سالهای زیادی با پیامبر زندگی کرده بودند و از نزدیک شاهد رفتار والای ایشان بودند، در جواب گفتند:

پیامبر صلی الله علیه و آله با همنشینان خود، همیشه خوشرو، خندان و ملایم بود. هرگز خشن، سنگدل، پرخاشگر، بدزبان و عیب جو نبود، هیچ کس از او مأیوس نمی‌شد، و هر کس به در خانه او می‌آمد نومید باز نمی‌گشت.

سه چیز را از خود دور کرده بود: بگو مگو کردن و مشاجره، پرحرفی و دخالت در هر کاری که به او مربوط نبود.

سه چیز را در مورد مردم رها کرده بود: کسی را سرزنش نمی‌فرمود، دنبال پیدا کردن عیب‌های مخفی دیگران نبود، هرگز سخن نمی‌گفت مگر در مورد اموری که ثواب الهی را امید داشت.

وقتی صحبت می‌کرد، به قدری سخنانش در جان دیگران نفوذ داشت که همه سکوت اختیار می‌کردند و تکان نمی‌خوردند، و به هنگامی که ساکت می‌شد آنها به سخن در می‌آمدند، اما نزد او دعوا و مشاجره نمی‌کردند...هرگاه فرد غریب و ناآگاهی با خشونت سخن می‌گفت و درخواستی می‌کرد تحمل می‌نمود، و به یارانش می‌فرمود: هر گاه کسی را دیدید حاجتی دارد به او عطا کنید، و هرگز کلام کسی را قطع نمی‌کرد تا سخنش پایان گیرد.

معانی الاخبار، ص83.