ویژگی اجتماعی بودن انسان را همه پذیرفته ایم. انسان می تواند تنها زنده بماند ولی شاید نتواند حقیقتا تنها زندگی کند. ما نیازهای فراوان و متنوعی داریم که از عهده همشان برنمی ییم و این نشان می دهد بدون همزیستی با دیگران گذران عمر دشوار است.

جامعه ای که از بودن در آن گریزی نیست، در صورتی می تواند زندگی را آنگونه که شایسته انسان بودن و بهترین مخلوق حضرت حق بودن است برای ما بسازد که افراد آن براساس فضیلت های الهی و انسانی رفتار کنند، یعنی اخلاق اجتماعی بر جامعه حکمفرما باشد.

ما با دیگران رابطه داریم. در این ارتباط، گاهی کدورت پیش می آید، گاهی کسی از ما کمکی می خواهد، کسی به ما بدی می کند، تقاضای گذشت می کند، گاهی از اسرار شخصی باخبر می شویم، بر عیب ها و بدی های انسانی آگاهی می یابیم، اهانتی به ما می شود، شخصی به ما خوبی می کند، آسایش و حقوق دیگران مانع دستیابی ما به یک لذت می شود، گاهی برای گفتن حقیقت باید چیزی را از دست بدهیم و صحنه های فراوان دیگری که لازمه یک زندگی اجتماعی است.

باید چه عکس العملی داشته باشیم؟ این را اخلاق برای ما روشن می کند و برترین اخلاق را اسلام به ما معرفی کرده است. چگونه؟ با ارائه یک الگوی عملی کامل و بی نقص، یک نمونه قابل دستیابی که در میان انسان های معمولی و حتی دور از انسانیت زندگی کرده است.

قرآن کریم او را اینگونه معرفی می کند: «إِنَّکَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِیمٍ» قلم/4. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم آنچه را ما در زندگی اجتماعیمان به آن نیاز داریم، به بهترین حالت به نمایش گذاشته است.

محمد صلی الله علیه و آله و سلم اسوه برترین اخلاق است و آراسته شدن به این اخلاق نویدبخش سعادت جامعه خواهد بود.