انسان ذاتا کمال و برتری را دوست دارد و اگر تشخیص داد که چه چیزی همان کمال مورد نظر اوست یا چیزی را یافت که او را به مقصودش می رساند، با دل و جان به دنبالش می رود.

و اگر آنچه طلب می کند را در کسی بیابد، او را مراد و الگوی خود می سازد، مخصوصا وقتی که احساس همسانی با او داشته باشد، او را از خودش بداند، کسی باشد که همچون خود او زندگی کرده باشد و تافته جدا بافته ای نباشد. با این احساس، راحت تر خودش را با آن شخص پیوند می زند. شاید به همین دلیل است که مردم با شهدا خیلی خوب ارتباط برقرار می کنند و تأثیر می پذیرند چون آنها را در بین خودشان دیده اند و در اجتماع خودشان و مثل خودشان زندگی کرده اند.

قرآن، رسول عزیز اسلام را اسوه ای نیکو برای ما معرفی می کند.(لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ. احزاب/21) در برتری ایشان بر عالم خلقت که تردیدی نیست، شخصی که نه بشر توان گفتش و نه خدا توان خواندش. اما این احساس همسانی باید ایجاد شود. در تصور برخی پیامبر و اهل بیتش علیهم السلام انسان های فرازمانی و فرامکانی بوده اند انگار که در عالمی دیگری می زیسته اند.

شاید برای شما هم پیش آمده باشد که به رفتار کسی اعتراض کنید و آن را برخلاف سیره اهل بیت معرفی کنید و جواب  بشنوید ما که رسول خدا نیستیم، امیرالمؤمنین نیستیم، حضرت زهرا نیستیم و... . ما کجا و آنها کجا؟!

اما قرآن پیامبر را از جنس خود ما معرفی می کند؛ (قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُکُمْ. فصلت/6) همچون شما می خورم، می خوابم، در بازار خرید می کنم، ازدواج می کنم و ... .

اگر هم کسی از زندگی کناره می گرفت و به عبادت می پرداخت با برخورد تند ایشان مواجه می شد.

بزرگان دین ما برای ما اسطوره نیستند بلکه اسوه اند و اسوه تا قابل دسترسی نباشد، اسوه بودنش معنا نخواهد داشت.