خوش به حال کسانی که با حضرت محمد صل الله علیه و آله آن رسول مهربانی زندگی کردند، کسانی که هر روز ایشان را می‌دیدند، با حضرت سلام و احوال پرسی می‌کردند، با ایشان دست می‌دادند و در کارهای بسیاری چون جهاد، ساختن مسجد و مانند آن در کنار ایشان بودند. صدای زیبای تلاوت قرآن آن حضرت را شنیدند و توانستند تا بالاترین درجات معنوی پیش بروند. کسانی که او را از نزدیک زیارت کردند و توانستند درسهای زیادی از روش و منش ایشان بیاموزند.

در این بین هم افرادی بودند که با پیامبر نشستند و برخاستند اما دریغ از کسب یک جرعه معرفت و معنویت و یا هر آنچه که کسب کرده بودند به باد فنا دادند و هیچ و پوچ کردند.

اما خوش به حال ما؛ که آن حضرت را ندیده، ایمان آوردیم. توفیق حضور و زندگی در دوره پیامبر را نداشتیم ولی الان تلاش می‌کنیم تا با افزایش معلومات خودمان درباره ایشان، آن گونه باشیم که اگر خود پیامبر بودند و ما را می‌دیدند، حتما به ما آفرین می‌گفتند.

مثل اویس قرنی، که شیفته پیامبر بود ولی هیچگاه موفق نشد ایشان را در مدینه زیارت کند، اما پیامبر همیشه از اویس قرنی تعریف می‌کردند و او را در زمره بهترین دوستان خود می‌شناختند. البته کار ما قدری دشوار تر است، به همین خاطر پاداش معنوی فراوان تری برای ما در نظر گرفته شده است.

گر در یمنی چو با منی پیش منی *** گر پیش منی چو بی منی در یمنی

مـن با تـــو چـنانـم ای نـگار یمـنی *** خود در غلطم که من توام یا تو منی

پیامبر اعظم صل الله علیه و آله با قدرت ویژه‌ای که خداوند به ایشان هدیه کرده، از رفتار و وضعیت ما حتی الان با خبر می‌شوند و هدایت‌ها و حمایتهای ایشان درباره دوستان‌شان هنوز پا برجاست.

وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَیرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیبِ وَالشَّهَادَةِ فَینَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ. سوره توبه، آیه: 105.

بگو: «عمل کنید! خداوند و فرستاده او و مؤمنان، اعمال شما را می‌بینند! و بزودی، بسوی دانای نهان و آشکار، بازگردانده می‌شوید؛ و شما را به آنچه عمل می‌کردید، خبر می‌دهد!»

ما بر اساس اهدافی که داریم، الگوهایی را انتخاب می کنیم. یک ورزشکار، دنبال الگویی است که علاوه بر قدرت و مهارت، اخلاق ورزشی بالایی هم داشته باشد. یک دانش آموز برای تبدیل شدن به یک دانشمند، دنبال نمونه‌ای است که بتواند از پشتکار و ویژگی‌هایی که سبب موفقیت او شده، سر مشق بردارد.

دوستان خدا هم برای تقویت مسیر دوستی و رسیدن به خدا، نیازمند الگو هستند. الگویی از میان انسان‌ها که توانسته در مدت زندگی خود، با روشهایی بیشترین نزدیکی را به خدا به دست آورده و بر سکوی اول رضایت خداوند قرار داشته باشد. چنین الگویی را فقط خداوند می‌تواند معرفی کند؛ زیرا باید کسی باشد که از میان میلیاردها انسان انتخاب شود و برای همیشه بهترین باشد. وَ إِنَّکَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِیمٍ و تو اخلاق عظیم و برجسته‌ای داری! سوره قلم/4

به همین خاطر خداوند با علمی که به گذشته و آینده دارد، دست به این انتخاب می‌زند. الگویی که خداوند به دیگر انسانها پیشنهاد کند، نشان از برتری بی چون و چرای آن اسوه در میان دیگران دارد. لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ کَانَ یرْجُو اللَّهَ وَالْیوْمَ الْآخِرَ وَذَکَرَ اللَّهَ کَثِیرًا مسلما برای شما در زندگی رسول خدا سرمشق نیکویی بود، برای آنها که امید به رحمت خدا و روز رستاخیز دارند و خدا را بسیار یاد می‌کنند. سوره أحزاب/21

سالهاست که این موضوع اعلام شده و افراد زیادی توانستند با بهره گیری از این پیشنهاد خداوند، خودشان را به بهترین شرایط برسانند؛ انسانهای موفقی که علاوه بر پیشرفتهای مادی و زندگی سرشار از لذت و آرامش، گامهای معنوی بسیار استواری را برداشته و برای همیشه خود را در ابدیتی سراسر سعادت و رستگاری قرار دادند.

فقط کافیست به سیره آن رسول امین و سخنانش جامعه عمل بپوشانیم. عمل! مرد عمل هم می‌خواهد.

روزی امام حسین علیه السلام درباره پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله از پدرشان پرسیدند. امام علی علیه السلام نیز که سالهای زیادی با پیامبر زندگی کرده بودند و از نزدیک شاهد رفتار والای ایشان بودند، در جواب گفتند:

پیامبر صلی الله علیه و آله با همنشینان خود، همیشه خوشرو، خندان و ملایم بود. هرگز خشن، سنگدل، پرخاشگر، بدزبان و عیب جو نبود، هیچ کس از او مأیوس نمی‌شد، و هر کس به در خانه او می‌آمد نومید باز نمی‌گشت.

سه چیز را از خود دور کرده بود: بگو مگو کردن و مشاجره، پرحرفی و دخالت در هر کاری که به او مربوط نبود.

سه چیز را در مورد مردم رها کرده بود: کسی را سرزنش نمی‌فرمود، دنبال پیدا کردن عیب‌های مخفی دیگران نبود، هرگز سخن نمی‌گفت مگر در مورد اموری که ثواب الهی را امید داشت.

وقتی صحبت می‌کرد، به قدری سخنانش در جان دیگران نفوذ داشت که همه سکوت اختیار می‌کردند و تکان نمی‌خوردند، و به هنگامی که ساکت می‌شد آنها به سخن در می‌آمدند، اما نزد او دعوا و مشاجره نمی‌کردند...هرگاه فرد غریب و ناآگاهی با خشونت سخن می‌گفت و درخواستی می‌کرد تحمل می‌نمود، و به یارانش می‌فرمود: هر گاه کسی را دیدید حاجتی دارد به او عطا کنید، و هرگز کلام کسی را قطع نمی‌کرد تا سخنش پایان گیرد.

معانی الاخبار، ص83.