پیامبر مهربانی ها (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: "وَالَّذى نَفسُ مُحَمَّدٍ بِیَدِهِ لاتَدخُلُوا الجَنَّةَ حَتّى تُؤمِنوا وَلا تُؤمِنوا حَتّى تَحابّوا..." (نهج الفصاحه، حدیث 1555)

به خدایى که جان محمد در دست (قدرت) اوست به بهشت نمى روید تا مؤمن شوید و مؤمن نمى شوید تا یکدیگر را دوست بدارید...

رسول امین ایمان به خدا رو به محبت به بنده هاش وصل کرده. بیاید تا هستیم قدر همدیگه رو بیشتر بدونیم. بالاخره بی تعارف یه وقتی میاد که نیستیم و یا عزیزانمون نیستند. عشق و محبت بین ماهاست که می تونه باعث همبستگی و اتحادمون بشه. رشته ایمانمونه. باید همدیگه رو دوست داشته باشیم. قدر همو بدونیم. کدورتها رو دور بریزیم. تا دیر نشده بسم الله...

یکی از مشکلات بر سر راه زندگی اجتماعی بشر غرور و تکبر اوست که اجازه نمی دهد حرف دیگران را هم بشنود. چه در زندگی زناشویی و چه در میان سایر افراد جامعه شامل دوست و رفیق، همکار و آشنا و یا هر کس دیگر. بار ها شده است که برخی تنها خود را صاحب حق دانسته و "من" وجودشان اجازه نداده است که سخن طرف مقابل را حتی بشنوند چه رسد به اینکه در مورد آن تأمل کرده و بپذیرند.

در این میان یکی از جاهایی که به نوعی جهاد با نفس بر شمرده می شود، پذیرش خطا و اشتباه است. در میان اختلافات و دعواها مسلما همیشه ما صاحب حق نیستیم و همیشه کلام ما درست نیست. چه بسیار جاهایی که در میان خلوت خود و خدا اندیشه ای منصفانه ما را محکوم کرده و حق را به طرف مقابل داده است. البته اگر دوباره آن "من" اجازه خلوت و انس میان خالق و مخلوق را بدهد.  

امام هادی (علیه السلام) به یکی از دوستانش فرمود: "عاتِبْ فلاناً و قل له ان الله اذا اراد بِعَبْدٍ خیراً اذا عُوتِبَ قَبِلَ" فلانی را توبیخ کن و به او بگو: خداوند چون خیر بنده‌ای را خواهد، هر گاه آن بنده توبیخ شود، خطای خود را می پذیرد (و در صدد جبران نقص برمی آید). (تحف العقول، ص360)

لج بازی و غرور ابزار شیطان است که مانع گذر از آن "من" می شود. چه خوب است انسان با خود بیندیشد و از کلمه "اشتباه کردم" و "معذرت می خواهم"  فرار نکند. چرا که عزت در پی همین جهاد با "من" است و امان از این "من"... 

فداها ابوها...

خیلی آشناست. مگه نه؟ تا می شنویم یا میخونیم میگیم جمله ای است که رسول اعظم (صلی الله علیه و آله) در مورد حضرت صدیقه (سلام الله علیها) فرمودند. همین تعبیر از زبان مبارک امام کاظم (علیه السلام) در مورد دختر بزرگوارشون حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) صادر شده. 

کمالات کریمه اهل بیت زیاده ولی این تعبیر یکی از اون فضائله. دیشب تو حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) فکر می کردم چه شباهتهایی بین این دو بانو هست. با خودم گفتم یکی از اونها همین تعبیر پدر برای دختره که فداها ابوها. ولی قابل توجه بسیاره که در هر دو مورد پدر فدای دختری شده که اون دختر فدای امامش میشه. فاطمه مظلومه (سلام الله علیها)در مدینه برای دفاع از مولایش و فاطمه معصومه (سلام الله علیها) در قم در راه رسیدن به امامش...

پیامبراعظم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند:

 مَنْ کَظَمَ غَیْظاً وَ هُوَ قَادِرٌ عَلَى إِنْفَاذِهِ وَ حَلُمَ عَنْهُ أَعْطَاهُ اللَّهُ أَجْرَ شَهِید 

هرکس خشم خود را فرو برد در حالی که می توانسته آن را اعمال کند و در برابر آن مسئله بردبار باشد خداوند به او اجر شهید عطا می کند.

امالی شیخ صدوق، ص430

به امر امامش از مدینه حرکت و عازم خراسان شد. 23 ربیع الاول وارد قم و 17 روز بعد به دیدار پدر شتافت. حضرت معصومه (سلام الله علیها) به امّت یاد داد که همه جا باید به دنبال امام بود. حتی آنجا که در اوج خفقان و کینه، دشمنان اهل بیت به دنبال کشتن یکایک فرزندان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بودند، کریمه اهل بیت به امر امام عزم خراسان نمود. همراهان ایشان نیز مورد هجوم دشمن قرار گرفته و به شهادت رسیدند ولی او به دنبال امام است... 

امام یعنی مقتدا. امت همیشه به امامش اقتدا می کند و الا دیگر "امت" بی معنی می شود. چه اقتدای در نماز جماعت که تقدم و تأخر از او انسان را از جماعت جدا می سازد و چه در جایی که امام سکان دار کشتی نجات باشد. اینجا نیز تقدم و تأخر ممنوع است؛ چرا که "الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مَارِقٌ وَ الْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زَاهِقٌ" هرکه از ایشان سبقت گیرد از دین خارج شده و هرکه از آنان عقب مانَد نابود خواهد شد. پس چه باید کرد؟ "واللازِمُ لَهُمْ لاحِقٌ" هر که همراه با آنان باشد به ایشان ملحق خواهد شد که همان نجات است.