از پیامبر خدا نقل شده است که فرمودند: "مَن صَمَتَ نَجی" هرکس که سکوت کرد نجات یافت. نعمتِ زبان برای سخن گفتن است ولی مواظبت بر آن امری دشوار و حیاتی است. لذا باید بجا و با یقین سخن گفت. همواره حضرات معصومین (علیهم السلام) تأکید فرموده اند که بدون یقین سخن نگوییم که قول بغیر علم مذموم است. 

در مورد جریانات سیاسی و یا قضاوت درباره حوادث و قضایای مختلف و همچنین قضاوت درباره افراد و اشخاص و به طور ویژه در آستانه انتخابات آنچه بسیار مهم به نظر می رسد کنترل زبان است، چرا که در این صورت "مَن صَمَتَ نَجی" معنا پیدا می کند. بی شک اظهار نظری نسنجیده آنهم اگر از نوع شتابزده اش باشد می تواند حتی از اعتبار خود گوینده بکاهد. وزر و وبال تهمت و غیبت و آبروی مردم و به هم زدن آرامش و امنیت جامعه اش بجای خود. امیر سخن نیز فاصله بین حق و باطل را چهار انگشت دانسته و فرموده است: "اَلباطِلُ اَنْ تَقولَ سَمِعْتُ وَ الْحَقّ اَنْ تَقولَ رَأَیْتُ" باطل آن است که بگویی شنیدم و حق آن است که بگوییم دیدم. کوتاه سخن آنکه شنیدن کی بود مانند دیدن.

خودآموزی:

در این جاده های ناهموار و بسیار خطرناک و لغزنده که پرتگاههای وحشتناکی نیز بر گِرد آن مشاهده می شود زنجیر چرخ بر زبان باید زد و همواره او را در پشت میله های دندان زندانی کرد که بیجا به حرکت در نیاید. بی شک ترمز ضد قفل برای زبان امری ضروری است. چرا ضد قفل؟ مگر نه این است که زبان را باید قفل کرد؟ پاسخ اینکه ضد قفل بودنش برای فرار از افتادن در دام سکوت بیجاست که در مواردی این زبان نباید قفل کند چرا که قفل کردنش نیز در برخی حوادث باعث لغزندگی و سقوط است. آهسته با زنجیر چرخ، با دنده کمکی. نگاه به آینه. و توکل بر خدا...  فَاللّهُ خَیْرٌ حَافِظاً وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ