قال رسول الله صلی الله علیه و آله:

مَنْ‏ طَلَبَ‏ الشَّهَادَةَ صَادِقاً أُعْطِیَهَا وَ لَوْ لَمْ تُصِبْهُ. بحار الانوار، ج67، ص201.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمودند:

هر کس از روی صدق شهادت را طلب کند، خداوند به او (ثواب) آن را عطا خواهد کرد، هر چند به شهادت نرسد.

شما نیز به مجلس شهدا دعوت شده‌اید.

خوش به حال کسانی که با حضرت محمد صل الله علیه و آله آن رسول مهربانی زندگی کردند، کسانی که هر روز ایشان را می‌دیدند، با حضرت سلام و احوال پرسی می‌کردند، با ایشان دست می‌دادند و در کارهای بسیاری چون جهاد، ساختن مسجد و مانند آن در کنار ایشان بودند. صدای زیبای تلاوت قرآن آن حضرت را شنیدند و توانستند تا بالاترین درجات معنوی پیش بروند. کسانی که او را از نزدیک زیارت کردند و توانستند درسهای زیادی از روش و منش ایشان بیاموزند.

در این بین هم افرادی بودند که با پیامبر نشستند و برخاستند اما دریغ از کسب یک جرعه معرفت و معنویت و یا هر آنچه که کسب کرده بودند به باد فنا دادند و هیچ و پوچ کردند.

اما خوش به حال ما؛ که آن حضرت را ندیده، ایمان آوردیم. توفیق حضور و زندگی در دوره پیامبر را نداشتیم ولی الان تلاش می‌کنیم تا با افزایش معلومات خودمان درباره ایشان، آن گونه باشیم که اگر خود پیامبر بودند و ما را می‌دیدند، حتما به ما آفرین می‌گفتند.

مثل اویس قرنی، که شیفته پیامبر بود ولی هیچگاه موفق نشد ایشان را در مدینه زیارت کند، اما پیامبر همیشه از اویس قرنی تعریف می‌کردند و او را در زمره بهترین دوستان خود می‌شناختند. البته کار ما قدری دشوار تر است، به همین خاطر پاداش معنوی فراوان تری برای ما در نظر گرفته شده است.

گر در یمنی چو با منی پیش منی *** گر پیش منی چو بی منی در یمنی

مـن با تـــو چـنانـم ای نـگار یمـنی *** خود در غلطم که من توام یا تو منی

پیامبر اعظم صل الله علیه و آله با قدرت ویژه‌ای که خداوند به ایشان هدیه کرده، از رفتار و وضعیت ما حتی الان با خبر می‌شوند و هدایت‌ها و حمایتهای ایشان درباره دوستان‌شان هنوز پا برجاست.

وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَیرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیبِ وَالشَّهَادَةِ فَینَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ. سوره توبه، آیه: 105.

بگو: «عمل کنید! خداوند و فرستاده او و مؤمنان، اعمال شما را می‌بینند! و بزودی، بسوی دانای نهان و آشکار، بازگردانده می‌شوید؛ و شما را به آنچه عمل می‌کردید، خبر می‌دهد!»

23 سال مجاهدت. 23 سال صبوری و 23 سال خون دل خوردن. فرموده بود: "إِنِّی‏ تَارِکٌ‏ فِیکُمُ‏ الثَّقَلَیْن‏..." دو یادگار گرانبهای من برای شما. کتاب خدا و اهل بیتم. به دنبال هر دو باهم باشید تا گمراه نشوید.

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در مقابل از ما چه می خواهد؟ مزد رسالتش چه باشد؟ فرموده است: " لا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى" هیچ نمی خواهم. جان شما و جان اهل بیتم ...

شیعه علاوه بر اینکه مُحبّ اهل بیت پیامبر و فدایی ایشان است، برای دوستی و دشمنیش با دیگران نیز ملاک و معیار دارد. در مکتب ما حُب و بغض شخصی راه ندارد. با هرکه مُحبّ اهل بیت نبی باشد، دوستیم و با دشمنانشان دشمنی می کنیم. شعار دوستی و دشمنی ما بر گرفته از زیارت عاشورای حسین علیه السلام است؛ "إِنِّی سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَکُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَکُم‏ "

9دی نیز مزد رسالت پیامبر مهربانی ها بود، نمایش اتحاد دوستانش و دشمنی با دشمنان خاندان عصمتش. اما عده ای به بهانه انتخابات به مقدس ترین مقدسات ما اهانت کردند. هتک حرمت عاشورای حسین نمودند. پرچمها و خیمه های عزایش را پاره پاره و به آتش کشیدند.

عاشورای 61 هجری سنگ بر جبین فرزند پیغمبر و عاشورایی دیگر سنگ بر پیشانی عزاداران و دوستانش زدند. آنان که ادعای مسلمانی و پیروی از خط امامشان گوش فلک را کر کرده بود، مزد رسالت رسول اسلام را با هتک حرمت عاشورای حسینش دادند، گروهی از خدا بی خبر که بر اسلام و ارزشهایش، امام و شهیدانش و بر رهبر و سربازانش خروج کرده بودند.

حماسه تا ابد ماندگار 9دی، فریاد خروش امت در دفاع از حریم امام مظلوم خود بود. دفاع از حریم قدسی اهل بیتی که مودتش سفارش رسول امین بود. کوچکترین کار 9دی، حمایت از ولایت یک فقیه اهل بیت بود. فقیهی که در دوران غیبت امام معصوم، ولی المؤمنین است. یادگار حضرت امام روح الله که فرموده بود: "پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به این مملکت آسیبی نرسد."

و چه خوب مردم به کارزار آمدند. چه زیبا بصیرت نمایی کردند. قبل از آنکه حسین را دوباره به قتلگاه ببرند، دست فتنه گران عاشورا را قطع نمودند. یزیدیان و اربابانشان با همه نافهمیشان فهمیدند که دین، حریم نظام مقدس اسلامی و ولایت امر مسلمین، خط قرمز این امت است که جان را بر سر دفاع از آن فدا خواهند کرد.

و دوست و دشمن بدانند:

کربلای 61 گذشت. دیگر کربلایی رخ نخواهد داد. و اگر باز کسانی بخواهند قتلگاهی بپا کنند دیگر در آن قتلگاه سر حسین بر نی نخواهد رفت.

"اللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیَایَ مَحْیَا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَمَاتِی مَمَاتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد"

کلاغ – جغد – یک اتفاق بد - یک حادثه خونین – دیدن بعضی از اشخاص!

اینها چه چیز را به ذهن شما می آورد؟

شاید دیده باشید کسی را که قصد مسافرت دارد یا می خواهد کاری را شروع کند یا چیزی را بخرد و بفروشد اما فقط به خاطر برخورد با امثال این موارد کارش را به فال بد می گیرد و منصرف می شود. بدتر از همه آنها هم همان آخری است؛ به خاطر همزمان شدن یک اتفاق با حضور یک انسان، قدم او را نحس می داند و فال بد می زند.

فال بد را به عربی «طیَرَة» و «تَطَیُّر» می گویند. پیامبر عزیز ما فرمودند: «رفع عن امتی تسعة ... الطیرة  ... .» 9 چیز از امت من برداشته شده که یکی از آنها فال بد است. (کافی ج 2، ص 463)

گاهی ممکن است کسی فال بدی بزند و اتفاقاً درست هم از آب دربیاید ولی این نتیجه شوم بودن چیزی یا کسی نیست بلکه اثر روانی تلقین و اندیشه خود انسان است. «لاتعادوا الایام فیعادیکم.» دشمن روزگار نشوید که با شما دشمنی خواهد کرد. (مستدرک الوسائل، ج13، ص 77) تأثیر تلقین و اندیشه مسئله ای است که علم امروز آن را به عنوان یکی از راه های درمان و غلبه بر مشکلات روحی و جسمی از آن استفاده می کند.

راه نجات از این گرفتاری را هم با ما یاد داده اند. باز هم پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: «اذا تطیرت فامضِ.» هر وقت فال بد زدی و دل چرکین شدی، محل نگذار بلکه عمدا برو انجام بده. (محجة البیضاء، جلد 5، صفحه  48325)

جالب این است که از برخی روایات استفاده می شود که این کار، گناه است چون برای جبران آن کفاره وجود دارد و آن هم توکل کردن بر خداست: «کفارة الطیرة التوکل.» (کافی، ج 8، ص 198) اعتقاد به اینکه سلسله جنبان این عالم و اتفاقات آن خدای دانا و توانایی است که حکیم هم هست، دل انسان را قرص می کند و دیگر این بهانه ها او را از کار و زندگی و سرنوشتش دور نمی کند.

اما حضرت رسول فال نیک را دوست داشتند و به آن سفارش هم می کردند. در بحارالانوار آمده است: «ان النبی صلی الله علیه وآله کان یحب الفال الحسن و یکره الطیرة.» اگر هم کسی فال بدی می زد سفارش می فرمود این دعا را بخواند: «اللهم لایؤتی الخیر الا انت و لایدفع السیئات الا انت و لاحول و لاقوة الا بک»(بحارالانوار، ج 95، ص 3)

پرسید آقا چرا شما اینقدر هوای سلمان فارسی رو دارید؟

امام صادق (علیه السلام) فرمود: نگید سلمان فارسی. بگید سلمان محمدی (صلی الله علیه و آله).

حالا میخوای بدونی چرا ما اینقدر از سلمان یاد می کنیم؟ سلمان سه تا ویژگی داشت که بخاطر اون پیش ما عزیز بود:

اول اینکه سلمان همیشه خواسته امیرالمؤمنین رو بر خواسته خودش مقدم می کرد.

دوم فقرا و بینوایان رو دوست داشت و اونها رو بر ثروتمندان ترجیح می داد.

سوم بخاطر علم دوستی و محبت نسبت به علما و دانشمندان. (امالی مرحوم شیخ طوسی، ص133)

افتخار به ایرانی بودن بجای خود نیکوست ولی افتخار ما به ایرانی است که ایران سلمانی باشد. یک ایرانی مسلمان که فخر عالم او را سَلْمَانُ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْت‏""""""""""""""""""""""" می خواند.

در قاموس دین عرب و عجم معنی ندارد. کسی که اهل تقوا و همراه با "ولیّ" باشد دیگر غریبه نیست. "از ما" می شود.

شایسته و بایسته زندگانی یک مسلمان ایرانی نیز چنین است که سلمان گونه مولای خویش را در هر عصر و زمانی بشناسد و خواسته او را بر خواسته دل خویش مقدم بدارد. در تعارضات بین حس میهن دوستی و دین، بی شک وطن پرستی بی معنا می شود و دین ختم الکلام است.