این روزها بار دیگر بحث مذاکره با دشمن مطرح است. عده ای هم به ظاهر فریب خورده و باور کرده اند که دشمن از در دیگری به غیر از مکر و حیله وارد شده و باید از این موقعیت استفاده کرد. در روایتی از امام هادی (علیه السلام) آمده است: "لَا تَطْلُبِ الصَّفَا مِمَّنْ کَدَرْتَ عَلَیْهِ وَ لَا الْوَفَاءَ لِمَنْ غَدَرْتَ وَ لَا النُّصْحَ مِمَّنْ صَرَفْتَ سُوءَ ظَنِّکَ إِلَیْهِ فَإِنَّمَا قَلْبُ غَیْرِکَ کَقَلْبِکَ لَه‏" ()))( (بحار الأنوار، ج‏71، ص181)

صفا و صمیمیّت را از کسى که با او کدورت دارى و خیر خواهى را از کسى که به او بدگمان هستى مجوى که دل غیر تو براى تو، مانند دل تو براى اوست.

در رفتارهای اجتماعی باید این روایت را مد نظر داشت و دانست که انسان رفتار و برخورد دیگران را خود سامان می دهد. صفا و صمیمیت پاسخ کینه و کدورت ما نخواهد بود و انسانی که بدو بدگمان هستیم به ما خیر نخواهد رساند. 

در عرصه بین الملل نیز همین گونه است. چگونه می توان به دشمن روی خوش نشان داد و گرفتار دام مذاکره ای شد که حتی بر سر میز نشستنش بُرد اوست؟ مذاکره صدام و یا قذافی را با آنان دیده ایم. چه شد وضعیتشان؟ چه خوش خیالند آنان که پیشنهاد مذاکره در اوج تحریم را می بینند و به این نتیجه نمی رسند که دشمن عاجزانه نیازمند کوتاه آمدن ماست. این چه مذاکره ای است که در کنار آن سخن از تشدید تحریم است؟

شاید برخی بگویند که مذاکره کنیم و کوتاه بیاییم تا از تحریمها و فشارها کاسته شود. بی تردید دشمن به دنبال به زانو در آوردن ماست تا شاه رگ حیاتی ما را در میان چنگالهایش بفشارد و در یک کلام ما را مستعمره خود کند؛ و همه می دانند که تحت استعمار دشمن بودن بارها و بارها بدتر و شکننده تر از تحریم است. خدا نیز به پیامبرش می فرماید دشمن دست از سر تو بر نمی دارد و از تو راضی نمی شود تا زمانی که دربست آنچه را که می گوید بپذیری و تسلیم شوی. وَلَن تَرْضَى عَنکَ الْیَهُودُ وَلاَ النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ. (بقره/120)

آنچه رمز پیروزی ماست اتحاد و مقاومت در برابر دشمن است. "مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ" (فتح/29)